Rahden (WB). Zur 60. Wiederkehr des Kriegsendes hat Elfriede Sudbrink »Erinnerungen ut miene Kinnertiet in twäiten Weltkrieg« veröffentlicht. In der heutigen Folge geht es um »Max ut'n Erzgebirge«. Elfriede Sudbrink aus Kleinendorf schreibt auf Platt.
Däi Winter 1946 wull käin Enne nehm'. An schlimmsten wass ett inn'ne Städte, olles lag in Trümmer, ett gaff 'ne groute Wohnungsnot. Däi Lüüe han'nix tou Eeten un nix tou brenn'n, un nu no denn langen koul'n Winter. Seit Hans un Gretchen wege würn, köim jeden Dag boule wia Soldoaten, däi ute Gefangenschaft entloaten wurn un nich no ühre Heimat in Osten henn könn'n, an'ne Dürn. Säi fröigen no Arbeit un Ünterkunft. Bi uss häbbt däi ersten Joahrn no'n Kriege jümmer wia wecke 'ne Tietlang fo't Eeten arbiet't. Äinmoal kamm äiner, däi wass ut 'ne ganz armselige Gegend ut'n Erzgebirge. Häi wull blous fo't Eeten bi uss arbeit'n. Tou Hus harre 'ne Froue mett sess Kinner, däi nix tou Eet'n un nix toun Antäihn han'n. Wi häbbt denn dou uppnoahn, däi Max ess ungefähr äin Joahr bi uss wesen. Däi wass so dankbar, dat wi öhne doabi hüllpen, dat häi olle paar Weeken un groutet Paket mett Lebensmittel un Tüch toun antäihn no siene Familie schicken könn. Paar Moal ess häi no'n Erzgebirge henn föhrt, ganze Kuffer vull's hätt häi mett noahm. Oss Max wia kamm, votellde häi, dat däi Froue un Kinner aff wesellt van öhne Jacken und Schouhe antoagen han'n, dat säi moal but'n henngoahn könn. Oss Mama dat höre, hätt säi olles Tüch watt wi nich mehr antöigen, touhoupe soggt un Max hätt groute Pakete no Hus schicket. Bi sien lästen Besuch im Erzgebirge hätt häi twäie van däi grout'n Kinner mett brocht un fo däi hier bi däi Buern un Platz besorgt. Däi Max was un grout'n Musikfründ, häi passere gout tou Papa. Nu gaf ett däi ersten Tiet no'n Kriege faken in'n Hotel Braun in Roahn Gastspelle van Bielefelder- un Detmolder Stadttheater. Däi führn jümmer Operetten upp. Dat wass jo fo däi Lüüe hier in use Gegend moal ganz watt Näies. Braun sien Saal wass jümmer oawerfüllt. Ick kann mie no an äinige Operetten erinnern, dat würn däi Vogelhändler, Land des Lächelns, Gräfin Mariza, Fledermaus orer Schwarzwaldmädel. Papa gaff nich tou, doa sind wie jedesmoal henne wesen. Mama, Papa un ick, wi föhrn jo mett Rad. Fo Max han'n wi käin Rad mehr. Häi löip denn ganzen Wegg tou Foute teegen uss an. Häi wass van däi Operetten so begeistert, dat öhne dat nix ut makere. Ick kann mi erinnern, dat Max hann'ten upp'n Trüggewegg no ehe in Huse wass, os wi mett Rad. »Erinnerungen ut miene Kinnertied . . .« gibt es bei »Das Buch« un Rahden oder Elfriede Sudbrink, Tel. 0 57 71/30 76.
Drucken