Rahden (WB). Anlässlich der 60. Wiederkehr des Kriegsendes hat Elfriede Sudbrink »Erinnerungen ut miene Kinnertied in twäiten Weltkrieg« veröffentlicht. Sie schildert auf Platt, wie sie diese Zeit erlebt hat. Heute geht es um »Kriegsenne in Roahner Land«. Elfriede Sudbrink, Hobbyautorin aus Kleinendorf.
Kilometerlange Treuppenvobände van dützken Soldoaten töigen Dag fo Dag upp'e Stroate in Richtung Bremen vobi. Däi würn olle upp'n Rückzug von Feind, wi fröigen uss, woa wull'n däi woll henn? Ett wass so Ende März, dou kamm un dützken Soldoat bi uss, upp'n Nacken harre häi noh siene Panzerfaust. Häi see tou uss, dat däi Englänner oll koat voh Osnabrück stün'n. Häi wull denn Rückzug nich länger mett maken un fröig, ob wi öhne bi uss vosteeken könn'n? Mama harre erst Angst, oaber säi mende dou doch: »Wenn wi dat douet, wer wäit, veelichte watt Papa uck moal upp düsse Wiese hullpen.« Wi recht Mama doamett harre, stellde sick later harrut. Mama gaff denn Soldoaten oulet Tüch van Papa toun antäihn. Däi Panzerfaust vostäik häi bi uss in Buske, dat harre Siemas Papa säihn un mende, dat dat doch tou gefährlich wür. Däi Soldoat hätt säi dou in denn »Feuerlöschteich«, däi in Schmett's Horst anleggt wurn wass, harrin schmeet'n. Joahrelang häbb wi Angst hatt, dat säi moal explodiern dö. Ett wass jetz Anfang April un man höre van wiet'n oll jümmer denn Kanoundönner. In Roahn läigen veele 55 Soldoaten, dat Gerücht güng ümme, dat däi Roahn voteidigen schull'n. Däi SA Bonzen van Roahn han'n beschloat'n, nich tou kapitulieren. Watt schull datt blous geem'n, wenn däi mett'n Koppe düre Wand wull'n? In däi Nacht tou'n 4. April kräigen wi käin Ouge tou. In äine Tour flöigen däi Bombers an Himmel vobi, dat ganze Hus un sogor däi Ern' zittern. Wi fröigen uss, watt dat bedüen schull? Wie han'n olle groute Angst, dat däi Roahn bombadiern dön, wenn däi nich kapitlieren. Oaber oss ett langsam schmoarns helle wure, wass doch an Himmel Ruhe inkehrt. Däi Bombers würn olle wege un ett wass in use Gegend nix passiert. Schull'n dat nu woll däi lästen Bombervobände wesen sien, wo man düsse schrecklichen Ängste utstoahn harre? Use günge nu schwanke an ühre Arbeit in Stall, ümme tou melken und dat Väih tou vosorgen. Gespannt luern wi oaber olle ganz ängstlich, watt däi Dag bringen würe un wie ett wita güng? Am Oamd voher, han'n wi säihn, dat use äine Norber in Buske noh van ühr Kroam watt ingram han'n. Hoffentlich fün'n säi, wenn däi Krieg tou Enne was, dat olle wia.
Drucken