Rahden (WB). Anlässlich der 60. Wiederkehr des Kriegsendes hat Elfriede Sudbrink »Erinnerungen ut miene Kinnertied in twäiten Weltkrieg« veröffentlicht. Sie schildert auf Platt, wie sie als Kind die Zeit erlebt hat. Heute: »Däi lästen Kriegsdage/Kinner möt in Krieg«. Elfriede Sudbrink, Hobbyautorin aus Kleinendorf.
Mett groute Angst söigen wi, dat däi Front use Gegend jümmer nöiger kamm. Nu harre däi Volkssturm, dat würn däi ölleren Kerls, denn Befehl kreegen, an'ne Stroaten Panzersperren tou bouen. Bi Heller wure däi Stroate uppreeten un dicke Boumstämme wurn in'ne Ern sett't. »So'n Blödsinn«, mend'n däi Lüüe, »dat ess doch man so'n Klacks, dat däi Panzer's doa ümetou föhrt.« Jetz harre däi Regierung sick sogor utdacht, däi Jung'ns, däi noh halbe Kinner würn, schull'n denn Feind besiegen. Olle, däi sesstain Joahr oult würn, wurn toun »Kriegsdinest« intoagen. Miene Cousenk's Ewald un Gerhard würn jüsst sesstain Joahr oult un han'n uck so'n »Stellungsbefehl« kreegen. Miene Onkels, Heinrich un August wurn ganz vogrellt. Onkel August, wass kott voher van'n Schanzen trügge kom. »Dat kann doch jeder säihn, dat däi Krieg un leget Enne nimmp un doa schütt wi use Kinner noh an'ne Front schicken?« see häi. Uck Onkel Heinrich wsas doa nich mett invostoahn. »Dat kump nich in Froage, dat use Kinner no lous komt«, see häi un schlöig mett'e Hand upp'n Disk. Oaber watt was nu tou doun? Noh längerem Oawerleggen käim säi upp den Gedanken, Ewald und Gerhard bi uss upp'n Balken tou vosteeken. Mett bangen Hate häbbt use ühr Joawort doatou geem. Upp sowat stünd, wenn dat rut kamm, däi Todesstrafe. Oaber ett güng jo olles drunter un drüber un würe sicher nich uppfall'n wenn däi Jung'ns sick nich stell'n dön. Ett dure oaber nich lange, dat SA-Kerls bi Onkel August fröigen, wo Ewald wass? »Ewald häbbe ick doch lous schicket, dat ess mi doch un Rätsel, wenn häi doa nich ankom ess«, hätt häi ganz ahnungslos tou Antwort geem. Ewald un Gerhard häbbt sick veer Weeken bi uss upp'n Balken vorsteeken, blous toun Eet'n trouen säi sick harrünner. Wenn ett moal brenzlich wure un doa kamm watt, vorstäiken säi sick schwanke in dat groute Schapp, dat in usen Tante ühr Kaman stünd. Däi Bein könn' sick dat Lachen den nich vokniep'n, oaber wi häbbt denn jümmer groute Angst utstoahn, dat doa äiner achter kamm. »Erinnerungen ut miene Kinnertied in twäiten Weltkrieg« gibt es bei »Das Buch« oder bei Elfriede Sudbrink, Tel. 0 57 71/30 76.
Drucken