Rahden (WB). »Van Schutzengel un Krüsskindken« heißt die Geschichte, die die Kleinendorferin Elfriede Sudbrink heute in der RAHDENER ZEITUNG vorstellt. In plattdeutscher Sprache hat sie ihre »Erinnerungen ut miene Kinnertiet« aufgeschrieben, die in dieser Zeitung in loser Folge veröffentlicht werden.
»Jetz es däi Wiehnachtstiet wia doa. Watt ess dat Vandage doch un Trubel un 'ne Hecktik. Miene Gedanken goaht in düsse Tiet faken trügge, wi dat tougüng, oss ick lütk wass. Ick kann mi erinnern, ick wass gout fief Johr un könn däi Tiet nich affteum, dat endlich Wiehnachten wure. Jeden Dag föig ick Mama, wi lange dat no dure. Toun Glücke, kam oaber jo erst däi Nikolaus. Ick stellde Oams miene Schouhe un Puschen fo't Fenster. Mama wull, wenn säi non Berre güng, dat Fenster oapen maken, doamett däi Cloas uk watt harrin leggen könn. Mama harre mi dat Läid, Nikolaus komm in unser Haus, lehrt, datt süng ick, oss ick non Berre güng. Ick schlöip no bi Mama un Papa inne Kaman in mien Kinnerberre. An däi Bettstiehe wass boam son Bögel anne, wenn ett ganz koult wass, höng Mama doa 'ne Deeken haroawer, säi see: »Jetzt hess du un Himmel oawer dien Berre.« Mama dö uk mett mie been: »Ich bin klein, mein Herz ist rein, soll niemand drinn wohnen, als Jesus allein.« »Un dat dien Schutzengel upp di upp passt«, see Mam no doatou. Dat ick un Schutzengel harre, glöffte ick, ick wüsste uk wi däi utsöig. Oawer mien Berre höng un groutet Bild anne Wand. Doa stünd un wunderbaren Schutzengel uppe, mett groute Flügel, däi twäi Kinner, un Lüüt un Jungen bi ührn gang oawer äine Brüggen bewacht. Upp däi Brüggen fehlt un Brett un ünner ess däipet Water. Däi Engel hollt siene Hänne un Arms oawer däi Kinner un passt upp, dat säi nich in't Water fallt. Düsse Engel schull mi uk wol beschützen. Ick dachte, dat däi sogor Nachts an mien Berre stünd. Oss ick Schmoans wach wure, löip ick schwanke no miene Schouhe, däi Nikolaus wass doa wesen. Nöte, bunte Plätzen un 'ne Appelsin harre häi broacht. Ett wass but'n so koult, dat Fenster wass ganz oawer froan. Ick vosöggte mett'n Mund un Lock in däi Isbloum tou puussen, velichte könn ick denn Cloas no säihn. Däi Tiet bett Wiehnachten wull nich vobi goahn. Mama see: » Du moss ganz lieb sien, denn bring di dat Krüsskindken uk watt Feines.« Ick wass denn uk jümmer artig. Doa lag un hant'n sogor watt upp'e Fensterbank. Ick könn uk oll Wiehnachtsläer singen, däi harre Papa mi lehrt. Papa harre mi vosproaken, heilig Oamd mett mi no Kerken tou goahn. Oss däi Dag endlich doa wass, namm Papa mi bi sien Rad vorne upp'e Stangen un föhre no Kerken. Ick vogeete gornich, oss ick däi grout'n Wiehnachtsböime, mett däi veel'n Kerzen un Sterne söig un doa würn Kinner, däi süngen un seen Gedichte upp. Toun Schluss häbbe ick dat Läid »O, du fröhliche« feste mett sungen. In Huse wia ankom', makere Mama un trouriget Gesichte: »In däi Tiet, wo ji wege würn, ess dat Krüsskindken doa wesen, ett harre gorkäine Tiet un mösste no veele Kinder watt henn bringen«, see Mama. Nu gaff ett käin Houl'n mehr, ick löip inne Stoam. Doa stünd däi Wiehnachtsboum, mett bunte Kugel, Lametta, Engelshoar un brennede Kerzen. Upp mien Platze läigen Geschenke, äine Puppenstoam mett richtigen Disk un Stöihler, un Schapp un sogor un Schriefdisk wass doabi. Wunderbar würn uk däi Böiker van Struwelpeter un Nesthäkchen. Papa mösste mi doa glieks watt ut volesen. Ick wass glücklich oawer olles, watt ick kreegen harre. Oaber ett wass doch schade, dat ick dat Krüsskindken nich säihen harre. Wass ick doch blous nich mett Papa no Kerken föhrt!
Drucken